Ο πρώτος φυσιολογικός τοκετός μετά από 3 καισαρικές..στην Ελλάδα!!! (vba3c)

*****

το παρόν είναι υπό ενημέρωση και διόρθωση  από την συγγραφέα
διαβάστε το ολοκληρωμένο σε λίγες μέρες..

*****

Μια ιστορία Θάρρους...Τόλμης .....και Πίστης!!!

από την φίλη μας Ιωάννα....

*****

Ο φυσιολογικός τοκετός μας μετά από τρεις καισαρικές τομές

Πιστεύω πως ό,τι μας συμβαίνει, 

γίνεται για να γινόμαστε εμείς καλύτεροι.

Στις 18 Οκτωβρίου 2014 γεννήθηκε φυσιολογικά

 το τέταρτο παιδάκι μας μετά 

απο τρείς προηγούμενες καισαρικές τομές !

Ας ξεκινήσω όμως από την αρχή την αφήγηση μου .

Τα τρία πρώτα μας παιδιά γεννήθηκαν με καισαρική τομή.

 Στη πρώτη εγκυμοσύνη, διάβαζα όσα πιο πολλά μπορούσα

 για την εγκυμοσύνη και τα νεογέννητα και νόμιζα ότι ήξερα αρκετά

 - άλλωστε δεν θα ζούσα κάτι το πρωτότυπο -

μεγάλωσα στο εξωτερικό και θεωρούσα 

ότι «απλά» γεννάς όταν έρθει η ώρα. 

Όταν έσπασαν τα νερά στην 40ή εβδομάδα, 

ήταν έντονα κεχρωσμένα και όταν πήγαμε στο μαιευτήριο

 είχαν πέσει οι παλμοί του μωρού.

 Πήγαμε για κ.τ. με επισκληρίδιο αναισθησία.

 Ήταν ένα μεγάλο σοκ για μένα -

 δεν είχα διαβάσει τίποτα για την κτ, 

γιατί θεωρούσα ότι δεν θα με αφορούσε... 

Ο πρωτότοκός μας γεννήθηκε μια χαρά δόξα τω Θεώ!

Ένιωθα, όμως, ότι είχε βιαστεί το σώμα μου 

(κοιτούσα βιντεάκια κ.τομών στο youtube για να καταλάβω τι μου συνέβη) 

και δυσκολεύτηκα να το δεχτώ. Δεν μπορούσα να νιώσω 

πως αυτό το μωρό ήταν αυτό που ήταν στη κοιλιά μου. 

Ευτυχώς, πείσμωσα με τον θηλασμό και χάρη σε αυτό

 δέθηκα πραγματικά με τον γιο μας.

Στη δεύτερη εγκυμοσύνη αλλάξαμε γιατρό 

για να προσπαθήσουμε vbac, αλλά γύρω στην 39η εβδ.

 σε ψηλάφηση του γιατρού ένιωθα πόνο στο κάτω αριστερό μέρος της κοιλιάς,

 η εξήγηση ήταν ότι είχε λεπτύνει πολύ το τοίχωμα της μήτρας 

και έγινε κ.τ. Κατά τη διάρκεια της επέμβασης, ο γιατρός είδε 

ότι έχω ανδροειδή λεκάνη και ότι το ακρωτήριο του μαιευτήρα

 (sacral promontory) εξείχε τόσο, 

ώστε ήταν αδύνατον να γεννήσω φυσιολογικά. 

Ο δευτερότοκός μας γεννήθηκε μια χαρά 

 και σε συνεννόηση με τη μαία τον θήλασα αμέσως!

Έτσι, όταν περιμέναμε τη μικρή μας,

 ήταν δεδομένο ότι θα γινόταν κ.τ. Από τον πέμπτο μήνα όμως,

 ξανάρχισα να σκέφτομαι το vbac, να ψάχνω παντού πληροφορίες, 

να διαβάζω, να επικοινωνώ με ειδικούς στο εξωτερικό.

 Δεν μπορούσα να σταματήσω όλες αυτές τις σκέψεις

 και είχα τρελάνει και τον άντρα μου που θεωρούσε ότι το είχα "ξεπεράσει",

 αφού η λεκάνη μου ήταν έτσι. 

Άρχισα να μελετάω το  

spinningbabies.com, 

επικοινώνησα με μια κοπέλα στην Αμερική, 

στην οποία είχαν πει το ίδιο για το ακρωτήριο του μαιευτήρα

 (και έκανε τελικά vbac), 

βρήκα το άρθρο Don't schedule that repeat c-section until you read this

(http://naturallyforcedtobereckoned.blogspot.gr/…/dont-sched…),

διάβαζα, διάβαζα, διάβαζα και περνούσαν οι εβδομάδες και ήλπιζα 

όλο και πιο πολύ να έχω έναρξη τοκετού. 

Ζήτησα στο Ιασώ το πρωτόκολλο της πρώτης κ.τ. για να δω 

αν είχα διαστολή, συσπάσεις, πόσο είχαν πέσει οι παλμοί του μωρού κτλ. 

αλλά δυστυχώς έγραφε μόνο «κ.τ.»...

Παρά τις γνώσεις μου πλέον, δεν είχα το θάρρος για δραστικές ενέργειες. 

Πήγα μεν σε οστεοπαθητικό, αλλά ο συγκεκριμένος δεν είχε ξανακούσει

 για "άνοιγμα" λεκάνης και μας κοιτούσε σαν χάνος. 

Το κυριότερο, όμως, είναι ότι δεν έψαξα (για δεύτερη φορά) για άλλο γιατρό, 

αφενός γιατί ο συγκεκριμένος ήταν η εγγύησή μου ότι θα πρόσεχε στην κ.τ.

 και αφετέρου δεν μπορούσα να ακυρώσω τελείως τη διάγνωσή του. 

Τις τελευταίες εβδομάδες, με παρακολουθούσε πιο πολύ,

 μετρούσαμε το πάχος της τομής και εγώ διαπραγματευόμουν 

για να κερδίσω πιο πολλές μέρες πριν την κ.τ.

 Τελικά η μικρή μας γεννήθηκε στις 38 και 2 (!), μια χαρά .

Τους πρώτους τέσσερις μήνες έκλαιγα,

 δεν μπορούσα να χωνέψω ότι πάλι κατέληξα σε κ.τ. χωρίς έναρξη τοκετού,

 ότι πάλι κάτι δεν είχα κάνει καλά, ότι πάλι δεν έγινε το φυσιολογικό 

και κυρίως ότι θα καθόριζαν οι γιατροί 

αν και πότε θα μπορούσαμε 

να μεγαλώσουμε την οικογένειά μας. 

(Όταν πήγα για επανέλεγχο μετά από έναν χρόνο, 

ο υπερηχογραφιστής γυναικολόγος με τον οποίο συνεργαζόταν

 ο τότε μαιευτήρας μου, βλέποντας την τομή στη μήτρα μου, 

μου είπε κατά λέξη:

 «έχεις τρία παιδιά, δόξα το Θεό να λες και να μην ρισκάρεις να κάνεις άλλο, 

δεν είναι πρόβλημα θα βάλουμε ένα σπιράλ» 

– ενώ λίγα λεπτά αργότερα, ο τότε μαιευτήρας μου 

(στο διπλανό γραφείο) μου είπε για τον ίδιο υπέρηχο

 πως όλα ήταν μια χαρά για μια επόμενη εγκυμοσύνη..

. δυο αντίθετες απόψεις για τον ίδιο υπέρηχο...)

Πάλι διάβαζα, διάβαζα, διάβαζα - άρθρα, φόρουμ, ιστορίες. 

Επικοινώνησα με μαίες στο εξωτερικό και έλαβα ενθαρρυντικές απαντήσεις. 

Κυρίως επικοινώνησα με μια μαία που είχε κάνει vba3c και έχει γράψει το άρθρο: ( http://www.ican-online.org/…/2…/02/vbassc-what-does-it-take/ ). 

Βρήκα και ένα ελληνικό άρθρο που έλεγε για φυσιολογικό τοκετό μετά από πολλές κ.τ.: ( http://www.childit.gr/…/2042-fisiologikos-toketos-meta-apo-… ) 

και ήξερα ότι τουλάχιστον μια γιατρός στην Ελλάδα

 ίσως να υπήρχε για την περίπτωσή μου.

Μελέτησα και άρθρα που αφορούσαν τη στάση του σώματος, όπως 

αυτά:http://www.katysays.com/mind-your-pelvis/ 

και http://www.katysays.com/what-to-expect-when-youre-squatting/

 και http://spinningbabies.com/…/for-p…/3-principles-in-pregnancy 

και συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν κανονικό

 ή άσχετο το ότι κάθε τόσο σφήνωνε και με ταλαιπωρούσε ένα νεύρο 

στο κάτω μέρος της σπονδυλικής στήλης.

Άρχισα να προσέχω πώς στέκομαι, πώς σκύβω,

 πώς κάθομαι, ακόμα και πώς σφουγγαρίζω και βάζω ηλεκτρική,

 για να δώσω μια ισορροπία στο σώμα μου 

(μέχρι τότε, δεν είχα παρατηρήσει ότι σχεδόν όλα τα έκανα

 με την δεξιά πλευρά του σώματός μου), 

και σιγά σιγά ένοιωθα αλλαγές. 

Αποφάσισα ότι αν ερχόταν ένα επόμενο μωράκι, 

δεν θα έκανα την έξυπνη, θα τα έκανα όλα διαφορετικά,

 θα έκανα ότι δεν είχα κάνει τις προηγούμενες φορές 

για να είμαι σίγουρη ότι η επόμενη κ.τ. δεν θα οφειλόταν σ’εμένα.

Όπως ένας μαραθώνιος θέλει προετοιμασία, 

έτσι θα προετοιμαζόμουν κι εγώ.

Δύο χρόνια αργότερα ήμουν έγκυος στο τέταρτο μωράκι μας.

 Η χαρά μου για την εγκυμοσύνη ήταν μεγάλη.

 Αλλά μόλις σκεφτόμουν την κ.τ., θόλωνε το μυαλό μου, με έπιανε πανικός

 - οπότε αποφάσισα ότι δεν θα πέρναγα εννιά μήνες με τέτοιο άγχος.

Μίλησα στην Παναγία και της τα ανέθεσα όλα. 

Όποτε οι σκέψεις πήγαιναν στην κ.τ., έλεγα 

" Παναγία μου οδήγησέ με εσύ 

στην εγκυμοσύνη 

και στον τοκετό"

 και ηρεμούσα και επέστρεφα 

στην καθημερινότητά μου.

Με οδηγό το άρθρο "vbassc - what does it take" και το άρθρο για τα vba2+c 

(http://www.plus-size-pregnancy.org/CSA…/vbac_after_2_cs.htm… ) 

άρχισα να αποστηθίζω κάθε λεπτομέρεια του spinningbabies 

- επικοινώνησα και με την Gail Tully (τη μαία που έχει την ιστοσελίδα αυτή) 

για να μου δώσει συμβουλές. 

Κυρίως, πρόσεχα να κοιμάμαι μπρούμυτα αρχικά 

για να ξεμπλοκάρω τη σπονδυλική στήλη, 

και στα αριστερά για να βοηθήσω τη μικρή να είναι 

στην καλύτερη θέση LOA για την εμπέδωση 

(http://spinningbabies.com/techniques/posture 

και  http://spinningbabies.com/…/all-posit…/left-occiput-anterior ).

Επίσης, έκανα καθημερινά τις τεχνικές inversion και pelvic floor release, που περιγράφει http://spinningbabies.com/techniques/the-inversion 

και 

http://spinningbabies.com/…/activities…/pelvic-floor-release

 και πρόσεχα να μην κάθομαι σταυροπόδι (κλείνει την ‘είσοδο’ της λεκάνης)

 και να γέρνω πάντα μπροστά όταν καθόμουν.

Άρχισα να προσέχω την διατροφή μου βάση της Brewer diet

 (http://www.drbrewerpregnancydiet.com/id96.html ) - 

για να έχω μια δυνατή μήτρα και ένα γερό αλλά όχι χοντρό μωρό

 - κυρίως πρωτεΐνες και πράσινα λαχανικά.

Η εκπομπή του Στ. Θεοδωράκη μου έδωσε κουράγιο την κατάλληλη στιγμή. 

Κυρίως έμαθα για την ομάδα στο fb, 

παρακάλεσα την αδερφή μου να μου δώσει τους κωδικούς της 

(και την ευχαριστώ!) και από τότε την διαβάζω συνέχεια! 

Το δύσκολο κομμάτι ήταν να μιλήσω στο στήριγμά μου,

 τον σύζυγό μου Δημήτρη. 

Έπρεπε να του ξαναμιλήσω για αυτό το θέμα ταμπού 

γιατί δεν ήθελα να ξαναπάω στον ίδιο γιατρό, 

και γενικώς δεν ήθελα να πάω σε κανέναν γιατρό. 

Αν υπήρχε 1 στις 1000 πιθανότητες να γεννήσω φυσιολογικά, 

δεν ήθελα να μην το έχω προσπαθήσει. 

Δέχτηκε να με στηρίξει σε αυτό που αναζητούσα 

(αρχικά μάλλον βλέποντας ότι δεν θα ξεμπέρδευε ποτέ από το πείσμα μου 

και την εμμονή μου με το θέμα) 

και μου έδωσε πολλή δύναμη.

Ήλπιζα να γίνει κάποια συνάντηση για vbac για να πάω. 

Το έβλεπα ως θεραπεία. Πήγα λοιπόν στη συνάντηση 

"ένα γραμμα στο γιατρό μου" της Μιρέλλας Μάνεση 

και γνώρισα καταπληκτικές γυναίκες! 

Η πιο δύσκολη στιγμή ήταν όταν ήρθε η σειρά μου να μιλήσω 

για τις εμπειρίες τοκετών μου αλλά ήξερα 

ότι έπρεπε να βγουν επιτέλους όλα από μέσα μου.

Πόσο καλό μου έκανε!

Ο στόχος μου ήταν να βρω έναν γιατρό που να δεχόταν δυο πράγματα: 

αφενός να με στηρίξει σε vbac 

και αφετέρου να είναι καλός χειρουργός, 

ώστε να μην θεωρήσει

 ότι μετά από τέσσερα παιδιά 

δεν "χρειάζομαι" 

πια τη μήτρα μου 

και να προσέξει 

σε ενδεχόμενη κ.τ.

Τους επόμενους μήνες, επικοινώνησα με 4 άλλους γιατρούς

 (που μου σύστησαν από την ομάδα fb) 

οι οποίοι μου έδωσαν πολύ κατατοπιστικές απαντήσεις 

σε σχέση με το ιστορικό μου. 

Όμως μόνο μία θα δεχόταν να επιχειρήσουμε tola3c. 

– οι άλλοι δεν θεωρούσαν τις έρευνες και στατιστικές επαρκείς 

μετά από 3 κ.τ. (το χαρακτήρισαν malpractice).

Το κλικ έγινε όταν επικοινώνησα με την Μαία Κωνσταντίνα Νούσια.

Όταν της είπα με ποιους γιατρούς επικοινώνησα,

 μου είπε πως αν δεν αναλαμβάνουν αυτοί δεν θα έβρισκα κανέναν. 

 Με τη στήριξη του άντρα μου

(που όλο το καλοκαίρι ανέλαβε την φροντίδα των παιδιών μας), 

πρόλαβα να καταθέσω τη διδακτορική μου διατριβή 

στα τέλη Σεπτεμβρίου και μετά περίμενα. 

Περνούσαν οι μέρες και δεν ένιωθα διαφορετικά.

 Άρχισα το τράβηγμα θηλών, το δίκταμο,

 το μπουσούλημα, τους ανανάδες... 

Μετά τις 41 εβδομάδες, 

άρχισα να περπατάω 1-2 ώρες την ημέρα 

και να ανεβοκατεβαίνω σκάλες. 

Ήμουν τόσο φορτισμένη συναισθηματικά 

- είχα απογοητευτεί που έφταναν οι 42 εβδ., 

συγχρόνως ήλπιζα και προσευχόμουν, 

και συγχρόνως δεν άφηνα τον εαυτό μου 

να ελπίζει μην απογοητευθώ πιο πολύ.

 Όλα μαζί.

 Η καλή μου μαία με εξέτασε για πρώτη φορά κολπικά

 και ο τράχηλος ήταν μακρύς και σκληρός, 

με μόλις 1εκ διαστολή... Απογοητεύτηκα πολύ παρότι, 

μέσα μου, ήμουν πεπεισμένη ότι κάτι θα γινόταν

 και δεν θα προχωρούσε ο τοκετός. 

Εκ των υστέρων συνειδητοποίησα πόσο μπλόκαρα

 την έναρξη του τοκετού με το να σκέφτομαι συνέχεια

 πως δεν είναι δυνατόν να εμπεδωθεί το μωρό...

Η ένταση κορυφώθηκε την Πέμπτη, στις 41 και 6. 

Περπατήσαμε (με την μητέρα μου που είχε έρθει από μακρυά

 για να βοηθήσει και που φοβόταν να με αφήσει μόνη) 5 ώρες.

 Όταν άρχισα να κάνω

 πολύ βαθιές αναπνοές

περπατώντας 

άρχισα να νιώθω 

λίγες ελαφριές συσπάσεις. 

Εκείνο το βράδυ λοιπόν, μετά από γιορτή γενεθλίων 

σε φίλους μας, είχα ηρεμήσει αφού δεν μπορούσα να κάνω τίποτε 

άλλο και την επομένη, στις 42 εβδ. ακριβώς, 

θα πήγαινα πάλι για εξέταση και θα αποφασίζαμε 

αν θα σπάγαμε τα νερά μήπως αρχίσει ο τοκετός. 

Τη νύχτα, αφού κοιμίσαμε τα παιδιά, στις 12.15 

ένιωσα ένα πλοπ - έσπασαν τα νερά (!) και ήταν διαυγή! 

Ενημέρωσα την μαία μας και αν ήταν όλα ήρεμα

 και αφού επικοινώνησε και με τον γιατρό συμφωνήσαμε

 ότι θα βρισκόμασταν το πρωί στο μαιευτήριο. 

Δεν ήθελα να ξαπλώσω για να βοηθήσει η βαρύτητα

 και έτσι πέρασα τη νύχτα γονατισμένη πάνω στον καναπέ

 σκυμμένη πάνω στην πλάτη του, 

τρέχοντας στη τουαλέτα κάθε τόσο 

και προσπαθώντας να κοιμηθώ λίγο, παρά τις μερικές συσπάσεις. 

Το πρωί πήγαμε στο ''Έλενα''. Μετά το nst που 

δεν έδειξε ιδιαίτερες συσπάσεις, έκανα εισαγωγή, 

μου τοποθέτησαν τον καθετήρα για επισκληρίδιο

 για παν ενδεχόμενο (χωρίς φάρμακο) 

και με εξέτασε κολπικά η καλή μας μαία. 

1 εκ διαστολή και ο τράχηλος στα 3-4 εκ.

 Είχα ελαφριές, ακανόνιστες συσπάσεις.

 Με τον ασύρματο καρδιοτοκογράφο που παρακολουθούσε συνεχώς 

τους καρδιακούς παλμούς τις μικρής , ανεβήκαμε

Ευχαριστώ τον Θεό που μου έδωσε αυτό το δώρο.

Ποτέ δεν ονειρευόμουν 

τον φυσιολογικό τοκετό

 για «την εμπειρία»

 ή για να νιώσω οπωσδήποτε τους πόνους. 

*

---Το όνειρό μου ήταν να αποφύγω

 κάτι το μη φυσιολογικό. 

---Ήθελα να ξέρουν αργότερα οι κόρες μου 

ότι όπως το σώμα μου

 δεν είναι τελικά ελαττωματικό

 έτσι να μην πιστέψουν κανέναν 

αν τους πουν για το δικό τους. 

---Ήθελα να είμαι σε θέση να φροντίσω 

όλα τα παιδάκια μου. 

---Ήθελα να σταματήσουν οι γύρω μου 

να θεωρούν την κ.τ. δεδομένη, 

ή να λένε πως δεν επιτρέπεται

 να κάνω άλλο παιδί.

Ευχαριστώ την Παναγία και όλους τους Αγίους.

Ευχαριστώ τον Δημήτρη, 

τους γονείς και τ’ αδέρφια μου,

 Κυρίως, οι συμβουλές μου είναι:

Όπως αναζητούμε δεύτερη και τρίτη γνώμη

 για άλλα θέματα,

 έτσι να αναπτύξουμε αυτό το αντανακλαστικό 

και για τα γυναικολογικά μας θέματα.

 Χρειάζεται όσο το δυνατόν πιο πολλή

 προσωπική ενημέρωση και επαγρύπνηση. 

Να δημιουργούμε υποστηρικτικό 

περιβάλλον γύρω μας.

Να έχουμε πίστη και θετική σκέψη 

σε αυτό που κάνουμε

 και στην διάρκεια της εγκυμοσύνης, 

αλλά και κατά τον τοκετό.

Ιωάννα ***