Children and Church... ( Μικρά παιδιά και εκκλησία..)

(προβληματισμοί από :Όταν ο Θεός στέλνει ένα παιδί... )

Στην εποχή μας όλο και λιγότερο

 οδηγούν οι γονείς τα παιδιά τους 

στην εκκλησία..

Πόσες φορές δεν ακούμε..

''..Μα έτσι με τα μαύρα που είναι οι ιερείς..

φοβάται το παιδάκι..''

ή

''Εγώ  θα το αφήσω να μεγαλώσει 

να αποφασίσει μόνο αν θέλει να πάει''

(έτσι κάποιοι αρνούνται και την βάφτιση..)

ή 

''Η εκκλησία είναι παλιά παράδοση..

για τότε που κάνανε οι γιαγιάδες 

10 παιδιά..και επειδή πεινάγανε..

πηγαίνανε στην εκκλησία που τους τάιζε..

εμείς δεν έχουμε ανάγκη..''

Χρειάζεται άραγε πολύ μυαλό

 για να καταλάβεις πως

 όλα αυτά δεν στέκουν???

Όχι!!

Μόνο λίγη πνευματικότητα..

τόση δα...

και μετά ...

σιγά σιγά έρχεται και η θεία Φώτιση..

*****

Το κείμενο που ακολουθεί τονίζει 

πως η οικογένεια

 ..και οι συγκεκριμένα  οι γονείς 

έχουν χρέος και μπορούν 

να οδηγήσουν τα παιδιά τους στην εκκλησία..

..για να σώσουμε κάτι:

(Όλο το άρθρο θα το βρείτε :ΕΔΩ!)

 via

Το πνεύμα του κόσμου έφερε μέσα στην οικογένεια ταραχή, 

αποσύνδεση, εν ονόματι της ελευθερίας και των δικαιωμάτων, 

ρήξη και διαμάχη. Η αντιλογία, η γκρίνια, ο καυγάς, 

η απειλή, η ψυχρότητα σκιάζουν πολλά σπίτια. 

Απουσιάζει η αλληλο-υποχώρηση, η αλληλοκατανόηση

 και ο αλληλοσεβασμός.

Η εκκλησιαστική ζωή μόνο

 θα μας επαναφέρει στην ευθεία.

via

 Τότε είναι περιττές όποιες άλλες γνώμες, 

νουθεσίες και συμβουλές. 

Η απεκκλησιοποίησή μας θέριεψε το εγώ μας 

και μας θέλει κυρίαρχους και εξουσιαστές των πάντων, 

ακόμη και των πολύ δικών μας ανθρώπων, 

των συζύγων, των παιδιών.

 Όταν λέμε εκκλησιαστική ζωή δεν θεωρούμε 

μια γενικά καλή αντίληψη για την εκκλησία, 

μια πίστη σε ένα ανώτατο ον, 

μια ευχάριστη ιδεολογία.

 Η ζωή της Εκκλησίας είναι συγκεκριμένη,

 με ορθή πίστη στο ζώντα Τριαδικό Θεό, λατρευτική ζωή, 

αγωνιστική πορεία καθάρσεως και αγιασμού.

Οι γονείς αξίζει από μικρά 

να οδηγούν τα παιδιά τους

 τακτικά στην Εκκλησία. 

Να συνηθίζουν, 

να λειτουργούνται, 

να ασπάζονται τις εικόνες,

 να κάνουν σωστά το σταυρό τους,

 να κοινωνούν των αχράντων μυστηρίων. 

via

Ας είναι ζωηρά και άτακτα,

 ας κλαίνε,

 δεν πειράζει,

 μαθαίνουν, 

μυρίζουν τα ρούχα τους λιβάνι,

 ευλογούνται, 

αγιάζονται.. 

 Είναι απαραίτητο από μικρά τα παιδιά 

να μάθουν τον τακτικό εκκλησιασμό. 

Ας μη καταλαβαίνουν, η χάρη ενεργεί πλούσια εντός τους.

Με το «δι’ ευχών» δεν τελειώνει η θεία Λει­τουργία 

και τα «θρησκευτικά μας καθήκοντα».

 Χριστιανοί δεν είμαστε μόνο στην εκκλησία. 

Η εκκλησία θα πρέπει να επεκταθεί στο σπίτι μας. 

Να υπάρχει εκεί το προσευχητάρι, 

όχι μόνο για τις δύσκολες ώρες, αλλά καθημερινά. 

Εκεί ν’ αρχίζει και να τελειώνει η ημέρα. 

via

Μακάρι να είναι όλη μαζί η οικογένεια. 

Αν είναι δύσκολο κι ένας ένας. 

Θά 'χει ανοικτό μόνιμο δίαυλο . 

Τι ωραίο να συνδεθεί κανείς από μικρός με την προσευχή.

 Δεν θάχει ποτέ μοναξιά με τον Θεό. 

Αν κανείς παραπονείται από έλλειψη χρόνου, 

μπορεί να προσεύχεται και στον δρόμο, 

και στο αυτοκίνητο και στο γραφείο.

 Δεν χρειάζονται βιβλία και γνώσεις

 κι ένα «Κύριε ελέησον» εγκάρδιο,

 είναι ωραία προσευχή. 

Αρκεί να λέγεται με συναίσθηση, με ταπείνωση.

 Οι μητέρες, οι νοικοκυρές, οι δασκάλες, οι νοσοκόμες, 

όλες οι γυναίκες, οι άνδρες, στα κτήματα, στις οικοδομές, 

στις τρά­πεζες, στα ταξίδια·

 τα παιδιά και στο παιχνίδι και στο σχολείο 

και στο δωμάτιό τους μπορούν να λένε

 μία μικρή προσευχή μόνο πέντε μικρών λέξεων:

 «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με!»

via

πηγή επιλεκτικής αντιγραφής:

Χριστιανική Φοιτητική Δράση

*****

Διαβάστε ακόμη:

Το ''Μικρό (μας) Μοναστήρι''..

Οἰκογένεια ...Η κατ’ οἶκον Ἐκκλησία.

Οικογένεια: Ο πιο κατάλληλος τόπος για να μεγαλώσουν οι γονείς..