Αν κάθε γυναίκα μεγάλωνε τον άντρα που θα ήθελε να έχει....(σκέψεις πολύτεκνης μαμάς)

Growing up ReAL Men

                                                 από το Blog :    
                                       missionary mom.. at home!

Το να μεγαλώνω κορίτσια μου φαινόταν πάντα κάτι ''απλό''

Φυσικά απλό δεν εννοώ εύκολο, αλλά σαν γυναίκα ξέρω 

τι να περιμένω( ή έτσι νομίζω τουλάχιστον).

Ξέρω πάνω -κάτω τι χρειάζονται σε κάθε ηλικία.

Τα παιχνίδια, τα ρούχα, όλα εύκολη υπόθεση.

Έχω επίσης πολύ ξεκάθαρη ιδέα για τις ιδέες

 που θέλω να τους διδάξω και το γυναικείο πρότυπο 

που θέλω να τους εντρυφήσω.

Όταν όμως περίμενα τον πρώτο μου γιο πανικοβλήθηκα!

Τι κάνουμε τώρα;

Τι θέλουν αυτά τα πλασματάκια από την ζωή τους;

Πως αισθάνονται;

Ακόμη και τα ρούχα ή τα αγορίστικα παιχνίδια 

μου φαίνονταν τόσο ''βαρετά''.

Και επίσης, μέσα σε όλα πως θα γίνουν αληθινοί άντρες; 

Και τι σημαίνει άραγε αυτό στην εποχή μας;

Μετά λοιπόν από σχεδόν 4 χρόνια 

που είμαι και αγορομάνα, 

κατέληξα ότι δεν είναι τόσες οι διαφορές.

Η κοινωνία μας εξαντλεί τον ''ανδρισμό''

 στο χρώμα των ρούχων (π.χ. να είναι όλα μπλε), 

στην ''σκληράδα''(π.χ. οι άντρες δεν κλαίνε),

 στην ''αντρίλα''-συγχωρέστε μου την κατά τα άλλα τραγική λέξη- εννοώντας πως τα αγόρια μπορεί να είναι πιο άτακτα, πιο ανυπάκουα, θρασύτατα, ακατάστατα 

και γενικά μεγαλώνουν διαφορετικά.

Δεν συμφωνώ καθόλου.

Αφού το βασικό μέλημα μιας μάνας 

είναι να μεγαλώσει σωστά παιδιά,

 με αρχές, τρόπους, Πίστη. 

Ποία η διαφορά;  

Γιατί πρέπει να μεγαλώνεις το κοριτσάκι 

με την προοπτική να παντρευτεί γρήγορα, 

ενώ το αγόρι με την λογική 

ότι μετά τα 30 ή 40; 

Τις ίδιες επιπτώσεις έχει

 στην μετέπειτα ζωή τους 

ο άσχημος πρότερος βίος.

Πλέον δεν ανησυχώ όπως στις αρχές.

Δεν με πειράζει αν ο γιος μου

 τσουλήσει το καροτσάκι με τις κούκλες .

Δεν με πειράζει αν κλάψει γιατί και οι άντρες κλαίνε.

Δεν του δίνω άλλα πρότυπα

 ώς προς το τι και πότε θα κάνει οικογένεια στο μέλλον.

 Και του μιλάω με την ίδια αγάπη 

και τρυφερότητα για τα παιδιά .

Θέλω κάποια μέρα να γίνει οικογενειάρχης, 

όπως θέλω και για τις κόρες μου.

Θέλω να γίνει μπαμπάς. 

Θέλω να είναι νοικοκύρης.

Προφανώς εμείς οι μαμάδες φταίμε

 που το στην εποχή μας αυτό που ακούς 

πιο συχνά είναι 

-πως δεν υπάρχουν άντρες-

Γυναίκες σωστές άραγε υπάρχουν όμως 

-όπως απαντάει συνήθως και ο πνευματικός μου-

Φυσικά υπάρχουν και οι διαφορές.

Θα προτιμήσω να τον στείλω με τον μπαμπά 

του στο συνεργείο αυτοκινήτων να δει, να μαθαίνει.

Όπως με τα κορίτσια θα φτιάξουμε μαζί ένα κέικ.

Πρωινές σκέψεις λοιπόν

 περιμένοντας ένα ακόμη γιο..

και θυμάμαι πάντα αυτό το κάτι

 διαφορετικό που είχα ακούσει.

Αν κάθε γυναίκα μεγάλωνε τον άντρα

 που θα ήθελε να έχει,

 ο κόσμος θα ήταν καλύτερος.

missionary mom.. at home!

*****