Όσιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης - 4 Φεβρουρίου

Στης 4 Φεβρουαρίου η Εκκλησία τιμά την μνήμη 

ενός από τους πιο αγίους και πιο σοφούς ασκητάς, του αγίου Ισιδώρου του Πηλουσιώτη.

 Ο άγιος Ισίδωρος, όπως τον χαρακτήρισε

 ο μέγας Φώτιος είναι "ιερατικής και ασκητικής πολιτείας κανών". 

Στήν εποχή του όλοι έτρεχαν σ' αυτόν

 και ζητούσαν τις φωτισμένες γνώμες του. 

Από το μοναστήρι του, κοντά στο Πηλούσιον όρος, στην Αλεξάνδρεια, έγραφε καί συμβούλευε Αυτοκράτορες και Πατριάρχες. 

Έχουμε σήμερα πάνω από δύο χιλιάδες επιστολές 

του αγίου Ισιδώρου, που είναι από τα πολυτιμότερα γραπτά μνημεία της χριστιανοσύνης, 

γεμάτες σοφία και χάρη.

 Λένε πως ο ασκητισμός αχρηστεύει τον άνθρωπο, 

να όμως ένας αληθινός μοναχός και ασκητής, χρήσιμος στον καιρό του και σ' όλους τους αιώνες.

 Σε μια του επιστολή γράφει ο άγιος Ισίδωρος· 

"Κακό πράγμα είναι να αμαρτάνης 

και να μην το αισθάνεσαι".

πηγή:αηδόνι

Πηλουσιῶτα, χαῖρε, πολλὰ μοι, Τὸν πηλὸν ἐκδύς, καὶ χαρᾶς τυχὼν ξένης. Ἐν δ' lσίδωρον ἔθεντο τετάρτῃ σήματι λυγρῷ.

Βιογραφία O Όσιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης γεννήθηκε στην Αίγυπτο περί το 360 μ.Χ. από γονείς θεοφιλείς, και ήταν συγγενής των Πατριαρχών Αλεξανδρείας, Θεοφίλου (385 - 412 μ.Χ.) και Κυρίλλου Α' (412 - 444 μ.Χ.). Σε νεαρή ηλικία έλαβε μεγάλη και θαυμαστή θεολογική και φιλοσοφική γνώση. Στην αρχή εργάσθηκε ως διδάσκαλος και κατηχητής της εκκλησίας της Αλεξάνδρειας. Επιζητώντας όμως την ησυχία για να δύναται να ασχοληθεί με το έργο της ζωής του, τη μελέτη των Αγίων Γραφών, αποσύρθηκε σε κάποιο μοναστήρι στο όρος Πηλούσιο, γι' αυτό έλαβε και το όνομα Πηλουσιώτης. Αργότερα δέχεται την πρόταση να γίνει ιερέας και στη συνέχεια εκλέγεται πανηγυρικά ηγούμενος στο μοναστήρι του. Λόγω της τεράστιας θεολογικής του κατάρτισης, απέκτησε μεγάλο κύρος και φήμη, ώστε να θεωρείται μοναδικός στις ερμηνείες περίπλοκων γραφικών χωρίων. Κατά την Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο που συνήλθε στην Έφεσο το έτος 431 μ.Χ. επί αυτοκράτορος Θεοδοσίου Β΄ του Μικρού (408 - 450 μ.Χ.), ο Άγιος αναφαίνεται με μεγάλη υπόληψη και σπουδαίο κύρος στην Εκκλησία. Έλεγχε με παρρησία τους αμαρτάνοντες, φώτιζε τους πάντες με τον θείο του λόγο, νουθετούσε τους άρχοντες, υπεστήριζε τους κλονιζόμενους και ήταν η «μούσα της ημετέρας αυλής», όπως αποκαλούσε αυτόν ο ιερός Φώτιος (Επιστολή 2, 44). Συνέγραψε αρκετές πραγματείες, ως και πλήθος επιστολών, από τις οποίες σώζονται 2.012, με τις οποίες νουθετούσε, συμβούλευε και συγχρόνως εξηγούσε τις θείες και σωτήριες Γραφές. Εκοιμήθη ειρηνικά το 440 μ.Χ.

πηγή:ορθόδοξος συναξαριστής