Κυριακή 31 Αυγούστου 2014

Τα παιδιά και ο μοναχισμός..


Αλήθεια πόσοι χριστιανοί γονείς
 μαθαίνουν στα παιδιά τους
 πως υπάρχουν δύο επιλογές στην ζωή τους;


Ο Χριστιανικός Γάμος !
και
Ο Μοναχισμός!



(πηγή φωτογραφίας:http://www.pemptousia.gr)


Το κείμενο που ακολουθεί είναι:

από το βιβλίο:
''Σκέψεις για τα παιδιά
στην ορθόδοξη εκκλησία σήμερα''
Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου
Εσσεξ Αγγλίας
της
Αδελφής Μαγδαλινής

Προξενεί κατάπληξη το γεγονός
 ότι μερικοί χριστιανοί γονείς αντιδρούν αρνητικά, 
όταν μάθουν ότι τα παιδιά τους 
επιθυμούν να ακολουθήσουν την μοναχική ζωή.

Αν ακούσουμε ένα μικρό παιδί
 να εκφράζει μια τέτοια επιθυμία, 
δεν πρέπει να την αποδιώξουμε 
σαν μια παιδική παραξενιά
 ούτε να την απορρίψουμε,
 γιατί έτσι αμαρτάνουμε 
ενάντια στην κλήση του Θεού.

Ούτε όμως να θεωρούμε ότι μια επιθυμία 
που εξέφρασε ένα μικρό παιδί είναι δεσμευτική, 
αλλά να περιμένουμε μια προσωπική 
και ώριμη απόφαση όταν ενηλικιωθεί.

Είναι λάθος να ειρωνευόμαστε ένα παιδί 
ή να το αποθαρρύνουμε
 ή να μιλάμε σε άλλους για αυτό. 
Μπορούμε να το συμβουλεύσουμε
 να προσεύχεται μέσα στην καρδία του
 και να περιμένει.

Λίγα από τα παιδιά που εκκλησιάζονται 
θα γίνουν μοναχοί και μοναχές.
Και αν δεν δουν στην οικογένειά τους 
ένα καλό παράδειγμα της εν Χριστώ ζωής 
μέσα στον κόσμο, θα μειονεκτούν κοινωνικά
 και θα συναντήσουν δυσκολίες στην εύρεση συζύγου.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος γράφει :
<<θρέψον αθλητήν τω Χριστω.
Ου τούτο λέγω ότι γάμου απάγαγε 
και εις τα ερημιάς απόστειλον
και τον των μοναχών παρασκεύασον ελέσθαι
 βίον΄ου τούτο λέγω.(....................)
..και εν κόσμο δίδαξον ευλαβή 
εκ πρώτης ηλικίας>>

δηλαδή:

<< Ανέθρεψε αθλητή για τον Χριστό>>

Δεν λέγω να τον εμποδίσεις να συνάψει γάμο 
και να τον στείλεις στην έρημο
και να τον προετοιμάσεις
 να προτιμήσει τον μοναχικό βίο
..δεν λέγω αυτό. 
Το θέλω βέβαια αυτό και θα το ευχόμουν
όλοι να το δέχονταν,
αλλά επειδή θεωρείται ότι είναι βαρύ,
δεν αναγκάζω.
Ανέθρεψε όμως αθλητή για τον Χριστό
ζώντας μέσα στον κόσμο
δίδαξε τον από την πρώτη ηλικία
να είναι ευλαβής.

αντιγραφή του παραπάνω κειμένου :
''Όταν ο Θεός στέλνει ένα παιδί...''





''Η μικρός μικρός παντρέψου..

...η μικρός καλογερέψου!!!''

...λέει η παροιμία...




Όλοι έχουν δικαίωμα να το γνωρίζουν...


......για να επιλέξουν!!

Μην το ξεχνάμε!



Η Ορθόδοξη Μητέρα..






 Ένας σύγχρονος παιδαγωγός έρχεται να εξυψώσει την ορθόδοξη χριστιανή μητέρα λέγοντας:

 «Δώστε μου μητέρες χριστιανές 
και μπορώ να αναμορφώσω τον κόσμο!»

 Γιατί δεν λέει ικανές μητέρες; 
Γιατί ζητά μητέρες χριστιανές 
ο μεγάλος αυτός παιδαγωγός; 
Μα γιατί οι χριστιανές μητέρες,
 ύστερα από το Θεό, 
είναι οι σπουδαιότερες εργάτριες, 
που λαξεύουν τις παιδικές ψυχές 
και εμπνέουν ιδανικά,
 αγωνιζόμενες να μορφώσουν τα τέκνα τους 
«ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου»!

Τέτοιες ήταν οι άγιες μητέρες 
των Τριών Ιεραρχών.


Υπάρχουν όμως σήμερα 
Εμμέλειες, Νόννες, Ανθούσες;
 Η απάντηση είναι καταφατική!
 Είναι όλες αυτές οι ορθόδοξες μητέρες
 που αγωνίζονται καθημερινά 
να μεγαλώσουν τα παιδιά τους
 «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου». 
Δε μεριμνούν μόνο για την ευπορία 
και ευζωία των παιδιών τους. 
Δεν αγωνίζονται μόνο για το πώς
 θα τους χτίσουν σπίτια 
και θα τους αφήσουν κληρονομιές.
 Αυτά είναι όμορφα, 
αλλά είναι μόνο για αυτή τη ζωή. 
Και όπως καλά γνωρίζουμε, 
μία ῥοπὴ καὶ ταῦτα πάντα θάνατος διαδέχεται. 

Πόθος τους τρανός λοιπόν, 
θα πρέπει να είναι να αποκτήσουν τα τέκνα τους χριστιανικές αρετές, να έχουν καλούς τρόπους,
 να θησαυρίσουν έργα αγάπης. 
Και πώς θα το κατορθώσουν αυτό; 
Οδηγώντας τα στο Χριστό,
 όχι μόνο από παιδική ηλικία,
 ούτε από βρεφική ηλικία, 
αλλά από μητρός κοιλίας 
και γνωρίζοντας πως η αγιότητα των γονέων
 είναι η καλύτερη αγωγή ἐνΚυρίῳ, 
όπως έλεγε και ο γέροντας Πορφύριος. 

Ακτινοβολείς Χριστό,
 το ίδιο θα κάνει και το παιδί σου 
αργά ή γρήγορα.

Και αν τα παιδιά φαίνονται απρόθυμα 
να ακολουθήσουν τη μακαρία οδό; 
Τότε τι κάνει η ορθόδοξη μάνα;
 Μα φυσικά κάνει το θέμα της, θέμα προσευχής!
 Λάδι και δάκρυ χρειάζονται τα παιδιά μας
 λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας μας. 
Με λάδι και δάκρυ δε χάνονται ποτέ! 
Ας θυμηθούμε το παράδειγμα της Αγίας Μόνικας,
 η οποία δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια προσευχόταν 
για να γυρίσει στο δρόμο της αληθείας ο υιός της, 
Ιερός Αυγουστίνος.

Αυτή είναι η ορθόδοξη μητέρα!
 Αυτή που δεν τη νοιάζει το «εγώ» της 
και το φαίνεσθαι του κόσμου. 
Αυτή που αγωνίζεται μέχρις εσχάτων
 και που η αγάπη της νικάει 
ακόμα και τον ίδιο το θάνατο!
 Ναι, και τον ίδιο το θάνατο μας επιβεβαιώνει 
ο πατήρ Σεραφείμ Ρόουζ 
με ένα συγκλονιστικό πραγματικό περιστατικό:

 'Hταν κάποτε ένας βοσκός, 
άγριος και αντικοινωνικός, κακότροπος,
 θηρίο ανήμερο θα λέγαμε.
 Από κάποιο σημείο στη ζωή του και μετά 
αποφάσισε να απομονωθεί με τα λιγοστά του ζώα 
στην κορφή ενός βουνού, περιμένοντας το τέλος του. 
Και όταν πράγματι κατάλαβε ότι πλησιάζει
 ο θάνατός του, ξάπλωσε στο κρεβάτι του
 και περίμενε το τέλος. 
Ξαφνικά, χτύπησε η πόρτα 
και εμφανίστηκε μπροστά του ένας ιερέας. 
Εκείνος όταν τον είδε, συγχύστηκε. 
«Να φύγεις! Ποιός σε κάλεσε;» φώναζε. 
Μάταια προσπαθούσε να τον πείσει ο ιερέας 
για το λόγο που είχε πάει εκεί και αφού δεν μπόρεσε να τον πείσει με τίποτα, του είπε:
 «Αλήθεια σου λέω με κάλεσε αυτή η γυναίκα!»
 «Ποια γυναίκα;» τον ρώτησε ο άντρας. 
«Αυτή η γυναίκα που έχεις τη φωτογραφία της
 πάνω από το κρεβάτι σου!» 
Συγκλονισμένος ο άντρας ξέσπασε σε λυγμούς.
 «Μα αυτή είναι η μάνα μου
 και έχει πεθάνει εδώ και τριάντα χρόνια!» 
Ήταν η ψυχή της μάνας που πέρασε τα σύνορα, 
νίκησε ακόμα και τον ίδιο το θάνατο για να βρει τον ιερέα και να τον παρακαλέσει να σώσει 
και την ύστατη ώρα την ψυχή του παιδιού της.
 Εκείνος ο άνθρωπος δεν πρόλαβε να κάνει πολλά, 
πρόλαβε μόνο να πει «ἥμαρτον Κύριε!»,
 να κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων 
και να παραδώσει την ψυχή του. 
Όπως βλέπουμε, δεν έχει σύνορα η μητρική αγάπη. 
Μπορεί να νικήσει τα πάντα, 
ακόμη και το θάνατο...!!

Ας μας ελεήσει ο Κύριος αδελφοί μου, 
την ημέρα της Κρίσεως να σταθούμε μπροστά Του
 με ταπείνωση και γενναίο φρόνημα 
και να αναφωνήσουμε:
 «ἰδού ἐγώ και τάπαιδία ἅ μοι ἔδωκας»
 αλλά να αξιωθούμε να ακούσουμε 
και από το δικό Του στόμα: 
«εὖ, δούλη ἀγαθή καὶ πιστή! 
…εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ Κυρίου σου» 
Αμήν! 







(Ομιλία της πρεσβυτέρας Αγαθης Μάγγανου-Χριστοδούλου σε εκδήλωση με την ευκαιρία της εορτής της «Υπαπαντής του Κυρίου» και προς τιμήν της Ορθοδόξου Χριστιανής Μητέρας, στο ενοριακό κέντρο του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Λιβαδειάς)
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας: κα Δήμητρα Γκούτη-φιλόλογος


πηγή αντιγραφής:http://orthodoxigynaika.blogspot.gr/2013/02/blog-post_8727.html

Ο εγωισμός στην παιδική ψυχή..τα πρώτα σημάδια.




Η σεμνότητα και η ταπεινοφροσύνη είναι αρετές
 φυσικές στο παιδάκι, επειδή έχει πάντοτε 
ανάγκη από τη βοήθεια των άλλων.


΄Ετσι ο εγωισμός και η υπερηφάνεια, 
αν εμφανιστούν, 
είναι συνέπειες κακής αγωγής και
 της κακής εξελίξεως της φιλοδοξίας, 
που είναι έμφυτη στον κάθε άνθρωπο.


Η πρώτη μορφή, με την οποία εκδηλώνεται
 ο εγωισμός στην παιδική ψυχή, 
είναι συνήθως η ματαιοδοξία στα...
....ρούχα!!







Η χαρά των παιδιών για κάποιο καινούριο ρούχο
είναι πράγματι φυσιολογική και αθώα,
μόνο όταν δεν ξεπερνάει ορισμένα όρια.
Όταν όμως αυτές οι εκδηλώσεις χαράς είναι 
υπερβολικές και ατελείωτες,
όταν τα παιδιά υπερηφανεύονται για τα στολίδια
τους ή περιφρονούν τα άλλα παιδιά, 
που είναι ντυμένα πιο απλά,
τότε τα φυσιολογικά όρια έχουν καταπατηθεί!

Η γελοία και κούφια ματαιοδοξία καλλιεργείται 
συχνά από τους ίδιους τους γονείς, 
που στολίζουν τα παιδιά τους σαν κούκλες,
και ενθουσιασμένοι οι ίδιοι,
τα φέρνουν μπροστά στον καθρέπτη
για να  καμαρώσουν και αυτά....


Οι γονείς πρέπει να δώσουν στα παιδιά 
να καταλάβουν ότι:
μπροστά στον Θεό 
τα εντυπωσιακότερα και ακριβότερα ρούχα
δεν έχουν καμία αξία!
Ο Θεός κοιτάζει όχι τα εξωτερικά στολίδια ,
αλλά την καρδιά..
Επομένως είναι πολύ ωραιότερο 
ένα παιδί με φτωχικό φόρεμα,
που έχει όμως ευσεβή και καθαρή καρδιά.


Οι συνετοί γονείς θα συνηθίζουν τα παιδιά τους
όχι στα ακριβά και πολυτελή ενδύματα,
αλλά στα καθαρά και περιποιημένα!

επισκόπου Αικατερινμπουργκ και Ιρμπιτσκ
Ειρηναίου
Βιβλίο: Μητέρα, Πρόσεχε!
Ιερά Μονή Παρακλήτου
Ωρωπός Αττικής



Σάββατο 30 Αυγούστου 2014

ΑΠΟ ΠΟΡΝΗ... ΑΓΙΑ! (ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ)








Την εποχή που ανθούσε ο ασκητισμός στην Αίγυπτο, 
ζούσε στην Αλεξάνδρεια μια ορφανή κόρη που την έλεγαν Ταϊσία. 

Όταν πέθαναν οι καλοί γονείς της, 
της άφησαν κληρονομιά πρώτα την ευσέβεια και την αγάπη τους
 για τους φτωχούς και ξένους, 
και ύστερα ένα μεγάλο σπίτι και πολλά χρήματα για να πορεύεται. 
Η κόρη από μεγάλη ευλάβεια προς τους ερημίτες,
 έκανε το σπίτι της ξενώνα για χάρη τους 
και όταν κατέβαιναν στην πόλη να πουλήσουν τα εργόχειρά τους,
 τους περιποιόταν με όλη της την καρδιά.


Με τα χρόνια, όμως, τα χρήματα της Ταϊσίας 
ξοδεύονταν και η ίδια άρχισε να στερείται.
 Τότε μπήκαν στη μέση κακοί και διεφθαρμένοι άνθρωποι.
 Εκμεταλλεύτηκαν τη δυστυχία της και με τη πονηριά τους 
την παρέσυραν στη διαφθορά.

Η ωραία Ταϊσία κατάντησε διάσημη πόρνη!

Όταν έμαθαν το κατρακύλισμα της ορφανής κόρης
 οι Πατέρες της ερήμου,
 αποφάσισαν να κάνουν ότι περνούσε από το χέρι τους για να τη σώσουν.

- Εκείνη, όταν είχε τα μέσα, μας έδειχνε όλη τη συμπάθειά της, 
έλεγαν μεταξύ τους. 
Τώρα που κινδυνεύει η ψυχή της 
πρέπει να ξεπληρώσουμε κι εμείς το χρέος μας σ’ αυτήν.


Ανέθεσαν λοιπόν στον Αββά Ιωάννη τον Κολοβό
 την λεπτή και δύσκολη αποστολή. Εκείνος στην αρχή δίστασε. 
Του φαινόταν ακατόρθωτο το έργο. 
Τέλος όμως για να μην παρακούσει στους Γέροντες, 
αποφάσισε να κατέβει στη πόλη 
και να παρουσιαστεί στο σπίτι της αμαρτωλής. 
Παρακάλεσε τη θυρωρό να τον οδηγήσει στην κυρία της.

- Φύγε από δω παλιοκαλόγερε, του φώναξε εκείνη θυμωμένη.
 Φάγατε πρώτα τη περιουσία της και έρχεστε ακόμα και την ενοχλείτε.

Ο Αββάς δεν απελπίστηκε. 
Εξακολουθούσε να παρακαλεί να δει την Ταϊσία,
 για κάτι πολύ ωφέλιμο γι αυτήν, έλεγε.
 Μπροστά στη μεγάλη του επιμονή, 
η γριά υποχώρησε και πήγε να ειδοποιήσει την κυρία της.


- Αυτοί οι καλόγεροι, ψαρεύουν συχνά στην Ερυθρά Θάλασσα 
και βρίσκουν μαργαριτάρια, είπε η Ταϊσία. 
Φέρε τον πάνω.

Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη της, έφτιαξε τα μαλλιά και τα φορέματά της, 
έριξε κάμποσο άρωμα επάνω της και ξάπλωσε στο χαμηλό ντιβάνι,
 με το ύφος των ξεπεσμένων γυναικών, για να υποδεχτεί τον Ερημίτη.


Ο Αββάς Ιωάννης πέρασε στο δωμάτιο περίλυπος. 
Στάθηκε απέναντί της.
 Την κοίταξε πολλή ώρα αμίλητος με οίκτο. 
Ύστερα της είπε με σιγανή φωνή:

- Σε τι σου έφταιξε ο Χριστός μας Ταϊσία, 
και τον προσβάλλεις τόσο άσπλαχνα;

Σταμάτησε, δεν μπορούσε να συνεχίσει. 
Τον έπνιγαν οι λυγμοί....
 Από τα βαθουλωμένα μάτια του έπεφταν καυτά δάκρυα. 
Εκείνη ένιωσε συστολή. Άφησε την άπρεπη προκλητική της στάση 
και στενοχωρημένη τον ρώτησε:


- Γιατί κλαις Αββά;

- Πως να μην κλάψω, κόρη μου, 
που βλέπω το σατανά να παίζει στη μορφή σου;


Η κόρη ταράχτηκε. Ρίγος διαπέρασε όλο το κορμί της.

- Τώρα που ήρθες είναι πολύ αργά, Γέροντα. 
Δεν έχει μείνει τίποτε όρθιο μέσα μου. 
Τα κύλησα όλα στη λάσπη, σιγομουρμούρισε συγχυσμένη.


Ήθελε και κάτι άλλο να πει αλλά σταμάτησε.

 Ο Γέροντας περίμενε με σταυρωμένα τα χέρια. 
Μέσα του προσευχόταν τόσο δυνατά για τη σωτηρία της κόρης, 
που λες και γύρευε να τραντάξει τα ουράνια.


- Υπάρχει άραγε σωτηρία και για μένα, Αββά; 
...ψιθύρισε μ΄ αμφιβολία εκείνη.


- Ω ναι, υπάρχει, κόρη μου, φώναξε μ’ αγωνία ο Γέροντας. 
Η μετάνοια φέρνει σωτηρία.!!


Το θαύμα, που τόση ώρα γύρευε με τη προσευχή του, 
έγινε εκείνη τη στιγμή.!!

 Η Ταϊσία έπεσε συντριμμένη στα πόδια του 
και με δάκρυα στα μάτια παρακάλεσε:

- Βγάλε με από δω μέσα, Πάτερ.
 Δείξε μου το δρόμο της σωτηρίας.
- Ακολούθησέ με
.
Χωρίς άλλη κουβέντα η κόρη σηκώθηκε κι ακολούθησε τον Γέροντα.
 Εκείνος θαύμασε πως δεν έδειξε καθόλου ενδιαφέρον για το σπιτικό της. 
Πήραν το δρόμο για την έρημο. 
Μα είχαν πολύ ακόμα να βαδίσουν και τους βρήκε η νύχτα. 
Σταμάτησαν.........
 Ο Αββάς Ιωάννης έκοψε μερικούς θάμνους
 κι έφτιαξε ένα πρόχειρο κρεβάτι για τη κόρη.

- Κοιμήσου, μέχρι να ξημερώσει τη συμβούλεψε. 
Έχουμε να κάνουμε πολύ δρόμο ακόμα.

Εκείνος, απομακρύνθηκε κάμποσο.
 Είπε τις προσευχές του και πλάγιασε στο χώμα
 να ξεκουράσει το γεροντικό του σώμα. 
Πήρε λίγο ύπνο και ξύπνησε πάλι τα μεσάνυχτα 
για να συνεχίσει την προσευχή του.


Τότε παρουσιάστηκε μπροστά στα μάτια του
 ένα θέαμα μεγαλειώδες! 

Από το σημείο, που είχε αφήσει την κόρη να κοιμάται, 
άρχιζε ένας δρόμος ολοφώτεινος που άγγιζε τον ουρανό. 
Άγγελοι γοργόφτεροι ανέβαζαν μια ψυχή,
 ολόλευκη σαν περιστέρι, στο θρόνο του Θεού.


Ο Όσιος στάθηκε πολλή ώρα κι έβλεπε συνεπαρμένος το όραμα. 
Ύστερα κίνησε να πάει στο μέρος που άφησε την Ταϊσία να κοιμάται.
 Της φώναξε να ξυπνήσει... Δεν άκουσε... 
Την κούνησε ελαφρά...
 Δεν αισθανόταν.... 
Είχε πια πεθάνει......


Συγκινημένος βαθιά ο Ερημίτης, 
γονάτισε πλάι στο άψυχο σώμα 
και παραδόθηκε σε θερμή προσευχή.
 Τότε του φάνηκε πως μια γλυκιά φωνή
 βεβαίωνε το σαστισμένο λογισμό του:


- Αρκεί λίγος χρόνος βαθιάς συντριβής, 
για να βρει η ψυχή 
το δρόμο της Σωτηρίας!







(πηγή :http://tostavroudaki.blogspot.gr/2014/08/blog-post_515.html)