Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2014

Πολύτεκνη εν μέσω κρίσης...(συνέντευξη)


 

Έγκυος στο ένατο παιδί της, η κυρία Μ. Μπαϊραμίδου
όταν είχε μιλήσει στο «Βήμα»για τις ευλογίες και τις δυσκολίες της μητρότητας
Ημέρα της μητέρας: Πολύτεκνη εν μέσω κρίσης
«Η πολυμελής οικογένεια λειτουργεί ως μελίσσι. 
Όλοι μαθαίνουν να μοιράζονται και να βοηθούν ο ένας τον άλλο», 
σχολιάζει η κυρία Μαρία Μπαϊραμίδου.
 Στη φωτογραφία με το σύζυγό της και τα οκτώ τους παιδιά



«Εγώ δεν πρόκειται να κάνω άλλο παιδί!»...
 Οταν η κυρία Μαρία Μπαϊραμίδου γέννησε 
την πρώτη της κόρη, η εμπειρία ήταν
 τόσο δύσκοληπου ήταν σίγουρη
 ότι δεν θα επιθυμούσε
 σε καμία περίπτωση να την ξαναβιώσει. 

«Τη στιγμή, όμως, που κράτησα την κόρη μου στην αγκαλιά μου, όλα άλλαξαν για πάντα. Ηξερα βαθιά μέσα μου ότι το χειρότερο που θα μπορούσε να μου συμβεί θα ήταν να μην μπορώ να κάνω άλλο παιδί» διηγείται. 

Στα τελευταία δεκατρία χρόνια έκανε πράξη αυτή της την πεποίθηση. Απέκτησε πέντε κόρες και τρεις γιους, ενώ σε τρεις μήνες θα γεννηθεί ο τέταρτος γιος της. Οκτώ παιδιά, εργασία ως ιδιωτική υπάλληλος και νοικοκυριό δεν είναι εύκολη υπόθεση! Ιδίως σε μια εποχή με απαιτητικούς ρυθμούς και αυξανόμενες προκλήσεις, όταν η μητρότητα δέχεται πολλαπλές βολές ενώ λαμβάνει όλο και λιγότερη στήριξη από το κράτος. 

Παρά τις δυσκολίες, ωστόσο, το μήνυμα της πολύτεκνης οικογένειας εν όψει της εφετινής Ημέρας της Μητέρας είναι πρωτίστως ελπιδοφόρο: όταν η κρίση περιορίζει τα υλικά μέσα, η αγάπη και η αλληλεγγύη είναι οι κρυφές (και ανεξάντλητες) δυνάμεις της οικογένειας.

Από το τρίτο παιδί γίνονται ομάδα

«Σε μια πολύτεκνη οικογένεια τα πάντα πολλαπλασιάζονται. Οι χαρές, οι φασαρίες, οι δουλειές του σπιτιού, τα έξοδα. Ομως κατά ένα μαγικό τρόπο, οι καταστάσεις μοιάζουν να “αυτορυθμίζονται”. Το πρώτο παιδί απαιτεί όλη την προσοχή των γονιών. Τα δύο παιδιά λειτουργούν συχνά ανταγωνιστικά, ζητώντας όλο και περισσότερο απ’ τους γονείς. Από το τρίτο και μετά δημιουργείται μια ομάδα με τους “αρχηγούς” της, την οργάνωσή της, τον δικό της τρόπο να επιλύει τους καβγάδες» αναφέρει η κυρία Μπαϊραμίδου.

Η ίδια μεγάλωσε σε μια οικογένεια με οκτώ αδέρφια, 
ενώ η μητέρα της έχει 50 εγγόνια!

«Είναι σαν ένα μικρό μελίσσι, όλοι μαθαίνουν να μοιράζονται ό,τι έχουν και να φροντίζουν ο ένας τον άλλον. Οταν τα παιδιά μου μαλώνουν, σπάνια επεμβαίνω, μόνο αν κινδυνεύουν να χτυπήσουν. Στη συντριπτική πλειοψηφία βλέπω ότι μετά από λίγο ανακαλύπτουν τρόπους να ξαναβρούν τις ισορροπίες τους μόνα τους. Αντίστοιχα, όταν πρέπει να διαβάσουν το απόγευμα, τα μαζεύω όλα στο σαλόνι και γίνεται ένα μικρό “αναγνωστήριο”, σαν τα παλιά μονοθεσία σχολεία. Πώς τα κατάφερναν οι δάσκαλοι σε εκείνα τα σχολεία; Με το μεράκι τους! Αυτό προσπαθώ να κάνω κι εγώ» προσθέτει.

Περικοπές, περικοπές, περικοπές

Οκτώ παιδιά (και μία εγκυμοσύνη σε εξέλιξη) δημιουργούν έξοδα που δύσκολα αντιμετωπίζονται ακόμη και σε περιόδους «παχέων αγελάδων». Πόσω δε μάλλον εν μέσω κρίσης, όταν τα κρατικά επιδόματα περικόπτονται και ο οικογενειακός προϋπολογισμός περιορίζεται. 

«Κάνουμε διαρκώς περικοπές για να επιβιώσουμε. Αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε τα μαθήματα Αγγλικών των μικρών μας παιδιών και να στέλνουμε μόνο τα μεγάλα. Μας κόστισε ψυχολογικά η λήψη αυτής της απόφασης. Ως γονιός θέλεις πάντα το καλύτερο για τα παιδιά σου και πονάς όταν αναγκάζεσαι να επιβάλεις περιορισμούς. Και δυστυχώς οι μειώσεις συνεχίζονται. Σταματήσαμε και το ωδείο, ο σύζυγός μου ξεκίνησε και δεύτερη δουλειά, ενώ το ενδεχόμενο να μετακομίσουμε σε μεγαλύτερο σπίτι αποκλείστηκε» διηγείται η κυρία Μπαϊραμίδου, διευκρινίζοντας ότι προς στιγμήν μένουν σε ένα διαμέρισμα τριών δωματίων - ένα για τα αγόρια, ένα για τα κορίτσια και ένα για τους γονείς.

Τα παιδιά θέλουν τον χρόνο μας, όχι τα χρήματά μας

Ωστόσο η κυρία Μπαϊραμίδου είναι πεπεισμένη ότι τα παιδιά έχουν ανάγκη την παρουσία του ίδιου του γονέα στη ζωή τους και όχι των… χρημάτων του. «Πιστεύω ότι στις μέρες μας δεν έχουμε αρκετό χρόνο να αφιερώσουμε στα παιδιά μας και γι’ αυτό προσπαθούμε να το αναπληρώσουμε με τα υλικά αγαθά. Κι όμως, τα παιδιά χρειάζονται την παρουσία μας, να καθίσουμε κοντά τους, να παίξουμε μαζί τους. Παρατηρώ πόσο χαίρονται όταν μαζευόμαστε στο σαλόνι να παίξουμε ομαδικά παιχνίδια ή να πούμε τραγουδάκια. Η παιδική φαντασία δεν έχει όρια και σίγουρα δεν εξαρτάται από τα χρήματα. Μπορεί να παίζουν με ένα απίθανο αντικείμενο για ώρες - τόσο καθημερινό όσο ένα μπρίκι και ένα κουτάλι - και να αφήνουν ακριβά παιχνίδια στο συρτάρι».

Παράλληλα, υποστηρίζει ότι το αντίδοτο στις οικονομικές δυσκολίες είναι η αλληλεγγύη. «Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Οταν ήμουν στην εφηβεία η μεγάλη μου αδερφή πέρασε στο πανεπιστήμιο. Τότε ξεκίνησε να εργάζεται ώστε να βοηθήσει οικονομικά την οικογένεια και να μπορέσουμε να κάνουμε εμείς αυτά που στερηθήκαμε όταν ήμασταν μικρότεροι και προείχαν οι δικές της ανάγκες για μαθήματα και φροντιστήρια. Αυτή την αλληλεγγύη θα ήθελα να έχουν και τα παιδιά μου. Ηδη οι μεγαλύτεροι διδάσκουν στους μικρότερους Αγγλικά για να αναπληρώσουν τα χαμένα μαθήματα», αναφέρει.

«Το επίδομα είναι δικαίωμα, όχι ελεημοσύνη»

Σε μια εποχή όπου το κράτος προσπαθεί να εξοικονομήσει και το τελευταίο ευρώ, η στήριξη προς την οικογένεια φαντάζει πολυτέλεια. Δεν άργησαν να εμφανιστούν και οι πρώτες προτάσεις για περικοπή των επιδομάτων πολυτέκνων και κατάργηση των μεταγραφών των φοιτητών. 

«Οσο πιο ευνομούμενη είναι μια πολιτεία, τόσο η στήριξη στην οικογένεια θεωρείται αυτονόητο δικαίωμα και όχι ελεημοσύνη. Στην Ελλάδα παραγνωρίζεται η σημασία της ενίσχυσης του κυττάρου της κοινωνίας. Ομως όταν αυτό χωλαίνει, πηγάζουν από εκεί δεκάδες προβλήματα», σχολιάζει η κυρία Μπαϊραμίδου. Η ίδια λαμβάνει 37 ευρώ για κάθε παιδί το μήνα - συνολικά 296 ευρώ. 

«Ναι, είναι πενιχρό το ποσό. Αποτελεί όμως μια κάποια ενίσχυση. Φαντάζεστε να κοπεί και αυτό; Αναπολώ τις εποχές που η ελληνική πολιτεία εντρυφούσε με σοβαρότητα στο δημογραφικό πρόβλημα. Σήμερα, όλα αυτά φαντάζουν αμελητέα και αυτό είναι στοιχείο παθογένειας» καταλήγει.


πηγή:Το Βήμα


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου